روایت یک فوتبالیست زن افغان از تبعیض هیات فوتبال سمنان

«نفیسه روشن» 25 سال پیش از پدر و مادری افغان در ایران متولد شده است. حرف هایش پر از رویا است، رویای یک مهاجر در ایران.

او مربی و بازیکن فوتبال و فوتسال است. بر خلاف رویاهایش، در زندگی، تجربه های آزار دهنده تبعیض، روزهای تلخی برایش رقم زده است.

نفیسه روشن در گفت و گو با «ایران‎وایر» از رویاها و تجربه هایش در ایران می گوید.

زن افغان، فوتبال، ایران

 اسم من نفیسه روشن است. در ایران به دنیا آمده‌ام ولی خانواده ام از ولایت «دایکندی» می‌آیند. در ایران درس خوانده‌ام. در شهر سمنان زندگی می‌کنم و بازیکن و مربی فوتبال و فوتسال هستم. دو ماه پیش مربی برتر فوتبال استان سمنان شدم. خیلی‌ها دوست نداشتند و اعتراض کردند که چرا یک زن افغان مربی برتر شده است. به گوشم رسید که در پاسخ به اعتراض‌ها گفته‌اند بدشان نمی‌آمده که مهاجران هم نماینده‌ای داشته باشند. ولی من نماینده مهاجران نبودم چون من تنها زن افغان در استان سمنان هستم که در رشته مربی گری فوتبال و فوتسال کار می‌کند.

یک سال پیش رفتم افغانستان و مدرک مربی گری فوتبال گرفتم. هشت سالی می‌شود که برای لیگ‌های فوتبال و فوتسال زنان ایران بازی می‌کنم. پاسپورت و مدرک اقامت قانونی دارم. با این حال، هنوز و هم‎چنان با تبعیض‌های زیادی دست و پنجه نرم می‌کنم و اتفاقاتی که افتاده را حق خودم نمی‌دانم.

شرح تبعیض

مادر و پدرم 30 سال است که در ایران زندگی می‌کنند، خودم این جا متولد شده‌ام اما تا همین پارسال به دلیل آن که افغان هستم، اجازه نمی‌دادند در لیگ برتر بازی کنم. فوتبالیست‌های زن افغان دیگری هم در ایران زندگی می‌کنند که عاشق فوتبال هستند اما به دلیل تبعیض‌ها، نمی‌توانند ادامه دهند. خود من ترجیح می‌دهم بسیاری از اوقات نگویم که افغان هستم. بگذارید برایتان مثالی بزنم؛ یک هفته دیگر، یک دوره آموزش مربی گری در شهر مشهد برگزار می‌شود و من هم قرار بود در این دوره شرکت کنم. چند روز پیش به من گفتند اجازه ندارم در این دوره شرکت کنم چون افغان هستم. گفتند شما افغان هستی و برگرد برو در مملکت خودت در این دوره‌ها شرکت کن.

من هشت سال است که دارم در لیک فوتبال و فوتسال ایران زحمت می‌کشم و کار می‌کنم. چرا نمی‌گذارند در یک دوره ساده آموزش مربی گری شرکت کنم؟ من آرزو دارم در این دوره شرکت کنم چون مربی‌های زن بزرگی در آن حضور دارند؛ کسانی که من همیشه آرزو داشتم در کلاس آن ها حضور داشته باشم. به هر جا که شده زنگ زده‌ام. می‌گویند چون افغان هستی، نمی‌توانی در این دوره‌ «ای اف سی» (AFC) شرکت کنی. می گویند قانون است. کدام آیین‌نامه یا بخش‎نامه؟ خواهرم  که در مالزی درس می‌خواند، به دفتر اصلی ای اف سی رفته و پرس و جو کرده؛ گفته‌اند چنین قانونی وجود ندارد و من می‌توانم در این دوره ‌ها شرکت کنم. کاری می‌کنند که بعضی وقت‌ها دلم می‌خواهد همه‌چیز را کنار بگذارم.

افق تبعیض، ورزش، زن افغان

گاهی فکر می کنم نه ایرانی هستم و نه افغان. در ایران پس از این همه سال مرا از شرکت در یک دوره ساده محروم می‌کنند و در افغانستان هم حاضر نیستند به من کمک چندانی کنند. من از ۱۷ سالگی فوتبال بازی کرده ام. البته قبل از آن هم والیبال، شنا و گلف را امتحان کرده بودم اما فوتبال برای من چیز دیگری‌ است. به دنبال نشاط و هیجان بودم و خیلی زود فهمیدم که فوتبال همان چیزی‌ است که دنبالش هستم؛ همان چیزی که برایش ساخته شده‌ام.

من فقط شش ماه آموزش دیدم و بعد از آن بلافاصله وارد تیم سمنان شدم. از آن موقع تا حالا تلاش کرده و برای لیگ فوتبال و فوتسال در ایران کار کرده‌ام. الان هم این حرف‌ها را فقط به خاطر خودم نمی‌زنم. اگر تبعیض نباشد، استعدادهای زیادی از مهاجران می‌توانند در ایران رشد کنند و همین جا خدمت کنند. بسیاری از ورزشکاران افغان نه در لیگ برتر که در لیگ دسته یک هم اجازه فعالیت ندارند به خاطر آن که افغان هستند.

من می‌توانم روزی برای دخترهای ایران و افغان مربی خوبی شوم و «رزومه» آن ها باشم. استعدادهای زیادی میان مهاجران هستند که می‌توانند اگر تبعیض وجود نداشته باشد، رشد کنند. دلم می‌خواهد یک راهی برای آن ها باز شود.