رقبای ایران را بهتر بشناسیم: آرژانتین بهتر از این نمی توانست آماده شود!

پیش‌بینی ترکیبِ اصلی تیم آرژانتین شاید از هر تیم دیگری ساده‌تر باشد. «آلخاندرو سابلا» به ترکیبی ثابت از بازیکنانش سخت وفادار مانده است. به دلیل مصدومیت‌های پیاپی بازیکنان، تیمی که قرار است در اولین بازی به مصاف بوسنی و هرزگوین برود، تنها یک بار در کنار هم بازی کرده‌اند؛ در برابر اروگوئه در اکتبر 2012.

با این حال، الگوی او به وضوح مشخص است؛ از 11 بازیکنی که به احتمال زیاد در ترکیب اصلی خواهند بود، 10 نفر در ماه مارچ در بازیِ خارج از خانه در برابر رومانی که بدون گل مساوی شد، به میدان رفتند؛ 7 نفر در برد 3 بر صفر برابر «ترینیداد» و «توباگو» در بوینس آیرس در 4 ژوئن و تنها 4 نفر در برد 2 بر صفر برابر اسلوونی در 7 ژوئن. در این بازی‎ها، سابلا آگاهانه در پی دو هدف بود: آزمایش خط دفاعِ 3 نفره و فرصت دادن به بازیکنان ذخیره. در برابر رومانی و ترینیداد، تغییرات اساسی به خط دفاع 4 نفره مربوط می‌شد؛ جایی که پیش‌بینی می‌شود نقطه ضعف تیم باشد. در برابر ترینیداد، «رودریگو پالاسیو» و «اسکوییل لاوتزی» در دو طرفِ «لیونل مسی» بازی کردند اما شکی نیست که این تنها فرصتی کوتاه برای بازی دادن به آن‌ها بود. 6 بازیکن جلویی تغییرناپذیر به نظر می‌رسند، به ویژه که «فرناندو گاگو» زودتر از آن چه انتظار می‌رفت از مصدومیت زانو رهایی یافته است.

سابلا پیش‌تر نشان داده بود که هیچ قصدی برای دعوت از «کارلوس توز» ندارد. در جام جهانی قبلی، «دیه‌گو مارادونا» سعی کرد او و مسی را در یک سمت و به صورتی فشرده به بازی بگیرد اما توفیقی نیافت. یک سال بعد، فشار سیاسی در آستانۀ رقابت‌های «کوپا امریکا» پای توز را به تیم «سرخیو باتیستا» باز کرد. این بار هم او و مسی در کنار یک‌دیگر ناکام بودند.

سابلا می‌گوید اگر قرار باشد این دو را هم‌زمان به بازی نگیرد، ترجیح می‌دهد به کل از توز صرف نظر کند چون او بازیکنی است که اگر در مرکز ماجرا نباشد، تأثیر مخربی بر تیم می‌گذارد.

در بازی‌های ابتداییِ رقابت‌های مقدماتی جام جهانی، سابلا ترکیبی را امتحان کرد که سه دفاع در عقب داشت و مسی و «گونزالو هیگواین» را در کنار هم در خط حمله. اما پس از پیروزی 3 بر صفر برابر اروگوئه در اکتبر 2012، مثلث تهاجمی سه نفره‌ای تثبیت شد: مسی در راست، هیگواین در وسط و آگرو در چپ. دیگر تلاشی برای استفاده از مسی در نقش 9 کاذب، همانند بارسلونا در کار نیست و در عوض، او به همان پستی بازگشته که در آغازِ ورودش به بارسلونا در آن بازی می‌کرد؛ یعنی نفوذ از جبهۀ راست با پای چپ.

نفوذهای لب خط «پابلو زابالتا» او را در اجرای وظیفه‎اش یاری می‎کند؛ درست مانند پیشروی‌های «دنی آلوز» در بارسلونا. وقتی یک دفاع چپ که معمولا پای راست ضعیف‌تری دارد در برابر مسی قرار می‌گیرد، طبیعتاً کم‌تر جلو می‌آید تا در برابر قدرت ویران‌گر پای چپ مسی مقاومت کند. اما به هر حال، مدافعی که حامی مسی است از ترس خالی ماندن فضای پشت سر، چندان هم نمی‌تواند در زمین حریف پیش برود. رویارویی با ترکیب هیگواین و دو بازیکن تکنیکی‌تر کناری وی هم به همان اندازه برای مدافعان دشوار است. مدافعان معمولاً در برابر چنین بازیکنانی عقب می‌نشینند تا فضا را برای حرکت از آن‌ها بگیرند. منطق می‌گوید یا باید توپ را به حریف داد یا فضا، اما نه هر دو را. حتی بهترین دریبل زن‌ها هم اگر فضایی برای شتاب گرفتن نداشته باشند، خنثی می‌شوند.

هیگواین اما در بازی هوایی نیز مسلط و قدرتمند است. در برابر چنین مهاجمی، مدافعان جلو می‌کشند تا او نتواند از سانترهای نزدیک به دروازه بهره ببرد. آرژانتین هر دوی این گزینه‌ها را در اختیار دارد و این کار را برای مدافعان بسیار دشوار می‌‌‌کند.

تردیدها در مورد آرژانتین به خط دفاع برمی گردد. «سرخیو رومرو» در فصل گذشته تنها در دو بازی برای موناکو ثابت بازی کرده- باشگاهی که از «سامپدوریا» به طور قرضی به آن پیوست– و امتناع سابلا از فرصت دادن به «ویلی کابالرو» نگرانی‌ها را بیش‌تر کرده است. در دفاع راست، زابالتا خود را بازیکنی جنگنده و مطمئن نشان داده اما در چپ، «مارکوس روخو» هنوز چنان که باید خود را ثابت نکرده است.

«اسکوییل گارای» در دفاع وسط انتخابی کاملا مناسب به نظر می‌رسد اما به بازی گرفتن «فدریکو فرناندز»، بازیکن ناپولی در کنار او ممکن است کار دفاع را مختل کند.

خوش‌بختانه دفاع چهار نفره را «خاویر ماسکرانو» یاری می‌کند. او یکی از بهترین بازیکنان میانی در دنیای فوتبال با خصوصیت خراب کردن بازی حریف است. اگرچه در بارسلونا بیش‌تر به بازی در پست دفاع وسط تمایل دارد. او این سو و آن سو با بازیکن حریف درگیر می‌شود، تکل می‌زند و توپ را با پاس‌هایی ساده به بازیکن سمت راست خود، «گاگو» یا سمت چپش، «آنخل دی ماریا» می‌رساند.

دی ماریا برای آرژانتین و رئال مادرید به بازیکنی حیاتی تبدیل شده است. توانایی او در حمل توپ از میانۀ میدان و انتقال آن به سه مهاجم جلو نه تنها نشان دهنده انرژی فوق‌العاده بلکه هوش تاکتیکی بالای وی است. او می‌داند کِی با توپ بدود و کِی پاس بدهد. غریزه تهاجمی او در کنار ویژگی‌های بیش‌تر دفاعی «روخو»، سمت چپ را به تعادل می‌رساند.

در سمت دیگر، زابالتا جلو می‌آید و گاگو جای او و فضای دفاعی پشت سرش را پر می‌کند. علاوه بر این، او گاهی به جلو نفوذ می‌کند؛ وظیفه‌‌ای که برای انجام آن ایده‌آل به نظر می‌رسد.

«بوکا جونیورز» طی یک سال گذشته چندان آماده نبوده اما در تیم ملی نمایش به مراتب بهتری داشته و به همین دلیل، مصدومیت زانویش در ماه آوریل مایۀ نگرانی شد. او نیمۀ اول بازی برابر ترینیداد و توباگو را به میدان رفت و سپس جای خود را به «لوکاس بیلیگا» داد. «انزو پرز» هم که از دقیقۀ 62 به جای دی ماریا به بازی آمد، گزینه دیگری برای بازی در پست او است.

آرژانتین در برابر ترینیداد بی‌دردسر پیروز شد. آن‌ها توپ را به تیر دروازه کوبیدند و پیش از آن که پالاسیو یک ضربۀ کرنر را درست پیش از پایان نیمۀ اول با ضربه سر به گل تبدیل کند، چندین بار شانس گل‌زنی داشتند. مهاجم «اینترمیلان» 6 دقیقه پس از شروع نیمه دوم، گل دوم را هم زد؛ ضربه آزاد مسی به تیر دورازه خورد و در برگشت، او دروازۀ خالی را باز کرد. 12 دقیقه بعد هم «ماکسی رودریگوئز» که به عنوان بازیکن تعویضی به میدان آمده بود، پس از همکاری با پالاسیو، گل سوم را به ثمر رساند.

بازی برابر اسلوونی، پیروزی آسان دیگری، این بار با نتیجۀ 2 بر صفر به همراه داشت. گل دوم بار دیگر نتیجۀ همکاری مهاجمان بود؛ این بار مسی و آگرو.

آرژانتین چنان بر بازی مسلط بود که پیش از پایان آن، تماشاگران با هر پاس آرژانتین، فریاد «Ole» سر می‌دادند. آرژانتین بهتر از این نمی‌توانست خود را برای جام جهانی آماده کند. گاگو بازگشته، هیج بازیکنی مصدوم نیست و شکی وجود ندارد که آرژانتین هفتۀ آینده با سیستم 3-3-4 برابر بوسنی و هرزگوین به میدان خواهد رفت.

 

اگر علاقه‌مند هستید تا قدری بیشتر در مورد جام جهانی امسال بدانید می توانید سری به این لینک‌ها بزنید:

میروسلاو بلاژویچ :ایران می‌‌تواند هر تیمی را شکست دهد

مولتی مدیای تیم ملی ایران در برزیل ۲۰۱۴

 رقبای ایران را بشناسیم: نیجریایی ها، جدی و با روحیه

آمارها از شکست تیم‌ ایران می گویند