فاطمه و هستی، قربانیان تازه یک رویا

«نمی‌خوام سَرِت قُر بزنُم وُ نمی‌خوام مثل یک برادر عصبانی بِت چَپ‌چَپ نِگا کنُم تا روسریته دُرُست کنی یا دُرُست راه بری. به جان خودت، به سیّدعَباس هیچی نمی‌خوام .. دیگه با خدا هم کاری ندارُم... می‌خوام مثل یه آبادانی که همیشه با هزارتا دربه‌دری بازم می‌خنده، این‌بار کَم بیارم‌ و بشینم برات اِنقد زار بزنُم که همه یادشون بره ما خنده هم بلد بودیم اصلاً...»

 این مویه‌های پس از مرگ سهراب را نویسنده صفحه فیس‌بوکی «سفارت آبادان» در رثای همشهری‌اش نوشته است؛ زنی که 11 مرداد دست دخترش را گرفت و به همراه 52 ایرانی دیگر سوار قایق شد تا از جزایر اندونزی خود را به ساحل استرالیا برساند؛ سفری بی‌بازگشت. نام کاملش «فاطمه صادقی مدیسه» است. زن، سرپرست خانوار بود و سخت نگران «هستی»، دختر هشت ساله‌اش. پس از ماه‌ها تردید تصمیمش را می‌گیرد. «سعید عزتی» روزنامه نگار محلی فعال در آبادان از آروزهای دختر و پسر می‌نویسد: «چمدان کوچک آرزوهای‌شان را بسته بود. دست دخترکش را گرفته بود تا برود به سرزمینی که زندگی خوب، رویایی غیرقابل دسترس نباشد؛ واقعیتی باشد در دسترس همگان.»

مرگ و زندگی

فاطمه صادقی در مطبوعات آبادان فعال بود؛ از سال 81 تاکنون؛ به عنوان منشی و تایپیست. روایت‌ها درباره مرگ او متفاوت است. برخی می‌گویند در آب جان سپرد و برخی دیگر روایت می‌کنند که ابتدا از آب نجات یافت و بعد در بیمارستان جان داد. او بیماری دیابت داشته است. بنا به روایتی، پس از آن‌که در قایق به چشم خود می‌بیند دو زن دیگر از همشهریانش جان خود را از دست می‌دهند، دچار استرس شدید می‌شود و با افزایش ناگهانی قند خون، از هوش می‌رود. سه روز در بیمارستان بوده، ناگهان دچار کمای دیابتی می‌شود و جان می‌سپارد. جسد را از اندونزی به ایران، به آبادان خواهند آورد. اما هزینه آوردن جسد هم کم نیست. وزارت امور خارجه ایران درخواست 36 میلیون تومان پول کرده است. 

درباره هستی هم روایت‌های متفاوتی نقل شده است؛ برخی خبر داده‌اند که او در استرالیا، نزد یک خانواده ایرانی زندگی می‌کند و برخی گفته‌اند به همراه عده‌ای ایرانی، تحویل پلیس اندونزی داده شده و اکنون در ساکابومای اندونزی، در هتلی به سر می‌برد. این روایت البته دقیق‌تر به نظر می‌رسد. یکی از دوستان فاطمه که در طول سفر با او در تماس بوده، در گفت‌وگویی کوتاه با «ایران‌وایر» می‌گوید: « علت مرگ فاطمه کمبود انسولین بوده است.»

 وی حضور هستی را در هتل تایید می‌کند و می‌گوید:« قرار است در دو روز آینده، مادر بزرگ هستی به اندونزی برود و برای بازگرداندن وی اقدام کند. مسافری که اکنون از هستی نگهداری می‌کند،خود پناه‌جوست و دو سال است که درخواست پناهندگی‌اش را پی‌گیری می‌کند.»

 او هم‌چنین تایید کرد که خانواده فاطمه در تهران در تدارک پرداخت هزینه انتقال جسد هستند؛ هزینه‌ای که با حداکثر تخفیف،4هزارو 300 یورو اعلام شده است. 

شرح یک سفر

یکی از هم‌سفران فاطمه درباره این سفر مرگ‌بار گزارشی پر نکته داده است. به نوشته او، قاچاقی‌ها که در اصطلاح «آدم‌پران» نامیده می‌شوند، بین 5 تا 8 هزار دلار برای هر نفر می‌گیرند. متقاضیان به شکل قانونی با هواپیما وارد مالزی و سپس اندونزی می‌شوند. ایرانی‌هایی که قصد سفر داشته‌اند، 54 نفر بوده‌اند. مرد قاچاقی که سریلانکایی بوده، وعده داده بود آن‌ها را با یک کشتی مجهز اعزام می‌کند. وعده‌ای که خیلی زود رنگ می‌بازد:«از جنگل گذشتیم و سوار قایق‌های موتوری شدیم. حدود 2 کیلومتر با قایق‌ها رفتیم و به لنج رسیدیم. به ما گفته بودند 80 نفر گنجایش دارد اما غیر از ما حدود 130 نفر دیگر در لنج نشسته بودند.» 

اندکی که از سفر می‌گذرد،«یکی از سریلانکایی‌ها جلوی لنج را سوراخ کرد ... از حدود 4 ساعت راهی که رفتیم، حدود 3ساعت در حال برگشت بودیم. فکر می‌کنم نقشه خود ناخدا بود. وی پس از مدتی گفت لنج دیگر حرکت نمی‌کند و لنگر را انداخت. در این لحظه عقب قایق را هم سوراخ کردند. آب وارد لنج شد و لنج از 3جا شکست. همه به داخل آب پریدند.» 

راوی داستان با وجود این رنج عظیم، تاکید کرده است: «من همه چیزم را در آب از دست داده‌ام؛ مدارک، پاسپورت، پول و همه چیز. من دنبال برگشت به ایران نیستم. تمام سختی‌ها را قبول می‌کنم که در کشور دیگری زندگی کنم. ما جزیی از اقلیت‌ها هستیم. ما عرب ایرانی هستیم که در ایران جزو دسته دوم به حساب می‌آیند. تمام این کسانی که با ما همراه هستند، عرب ایرانی هستند.» 

جالب این‌که برخی کاربران فضای مجازی هم در واکنش به این ماجرا، خواسته‌اند که خانواده فاطمه از بازگرداندن هستی به ایران خودداری و تلاش کنند برای او پناهندگی بگیرند، چون آینده او در ایران تضمین نیست. همان فکری که در سر فاطمه هم بود. نگران از آینده هستی و دل‌گیر از بیهوده بودن تلاش‌هایش برای بهبود زندگی، دل به دریا زد؛ دریایی که طوفانی شد و ارمغانش مرگ بود. اینک هستی مانده و انبوه تنهایی‌هایش، دختری که روزگاری قربانی طلاق شد و اینک بازنده مهاجرت.