close button
آیا می‌خواهید به نسخه سبک ایران‌وایر بروید؟
به نظر می‌رسد برای بارگذاری محتوای این صفحه مشکل دارید. برای رفع آن به نسخه سبک ایران‌وایر بروید.
بلاگ

یک نفر به فیس بوک بگوید دوست من مرده

۲۲ مرداد ۱۳۹۴
بلاگ میهمان
خواندن در ۳ دقیقه
یک نفر به فیس بوک بگوید دوست من مرده
یک نفر به فیس بوک بگوید دوست من مرده

مریم واحدی دهکردی

دوستی نوشته بود که فیسبوک امروز به او تولد سه نفر از دوستانش را یادآوری کرده است. این اتفاقی است که هر روز برای ما می افتد و گاه از بابتش خوشحال هم می شویم چرا که مشغله های روزانه اجازه و فرصت فکر کردن به تاریخ ها و مناسبت ها را از ما گرفته است. نکته دردناک استتوس این بود که نوشته بود از میان سه تنی که امروز تولدشان به او یادآوری شده، دو نفرشان از این دنیا رفته اند و خوب جهان مجازی این را نمی فهمد. نمی فهمد که به یاد آوردن تولد آنها می تواند وصل شود به هزار خاطره ریز و درشت وخوب و بد و شیرین و ناگوار.

این اتفاق پیشتر و در روزگاری که فیسبوک و شبکه های اجتماعی چندان با تار و پود زندگی مردمان جهان تنیده نشده بود، به گونه ای دیگر می افتاد. مثلا در دورهمی ها آلبوم عکس ها را ورق می زدیم و یکهو به خود می آمدیم که ای وای.... خیلی از این آدم ها که ایستاده اند، رو به دوربین با اخم یا لبخند یا شکلکی روی صورت در حالی که بقیه از خنده ریسه رفته اند، دیگر نیستند. یا مثلا در بحبوحه دیدن فیلم های پروژکتوری خانوادگی مردی یا زنی را می دیدی که نشسته آرام در گوشه ای خودش را باد می زند یا دست انداخته دور کمر دیگری و سرخوش می رقصد و بعد واقعیت آوار می شد روی سرت که «آخی، یادتونه توی سیزده به در عمو چقدر رقصید؟ خدا رحمتش کنه!»

این روزها اما تنها یک تصویر نیست که شما را می اندازد در کوران خاطره هایتان با دیگرانی که دیگر نیستند. جهان مجازی این روزها برای اغلب ما یک دنیای موازی است، موازی با زندگی جاری. بسیاری از ما از آن می نالیم اما یارای ترک کردنش را هم نداریم. روز و شبمان را در کنار مردمانی می گذارنیم که هر کدام در گوشه ای از جهان دارند برای خودشان زندگی می کنند. آنها هم مثل ما روزمرگی هایشان را می نویسند، عکس هایشان را به وقت سفر در صفحه هایشان می گذارند، از سفره های غذا و حیوانات خانگی شان فیلم های کوتاه می گیرند و بی آنکه بخواهیم ما را در خاطرات شان سهیم می کنند.

حالا وقتی صاحب یکی از این صفحه ها از دنیا می رود، آدم می ماند و صد خاطره که هر آن ممکن است تو را ویران کنند. کسی می رود و نوشته ای، عکسی یا فیلم کوتاهی را لایک می کند و شما ناگهان با یادگاری از دوست رفته تان مواجه می شوید. یا همین رویدادهای تولد یا تکنیک جدید فیسبوک که بی آنکه بخواهیم یادآوری می کند، مثلا سه سال قبل در چنین روزی چه نوشته بودیم. گویی سازندگان این جهان مجازی هم می دانند انسان است و خاطره هایش.

برخی هایمان ممکن است فکر کنیم چنین وابستگی به آدم های نادیده نمی تواند طبیعی باشد. چیزهایی که گفته شد تنها در یک صورت از سوی مخاطب پذیرفته می شود. کسی در این جهان مجازی از دست برود و یکی از این یادآورها او را یادتان بیاورد، آنگاه می فهمید اصلا هم بعید نیست آدم ها با دوستان نادیده هم اینهمه خاطره مشترک داشته باشند.

کاش اگر بناست برویم چیزی از ما باقی نماند که دیگران را، دوستان و آشنایانمان را به اندوه بیاندازد چرا که همان جای خالی شخص رفته برای رنج آنها کافی است. شاید بهتر است در کنار تقاضاهای رنگ و وارنگمان از فیس بوک بخواهیم امکانی فراهم کند و این اختیار را به صاحبان صفحات بدهند که اگر در بازه زمانی مشخصی به آن وارد نشدند، خودش بیاید این خانه مجازی را ویران کند، آن وقت بازماندگان مان هر روز و هر لحظه ویرانی را تجربه نخواهند کرد.

ثبت نظر

جامعه مدنی

رای مخاطبان ایران‌وایر: بحران کم‌آبی جدی است

۲۲ مرداد ۱۳۹۴
ایران وایر
خواندن در ۳ دقیقه
رای مخاطبان ایران‌وایر: بحران کم‌آبی جدی است