نقش بی رنگ زنان مجلس در نبرد مردان «مقننه» برای انتخاب دولتمردان «مجریه»

«این هفته بهارستان صحنه نمایش سیاسی ایران بود و ما شاهد تلاش‌های «مردان» جدید اما باسابقه قوه مجریه برای اقناع و جلب اعتماد  بازیگران قوه مقننه. در این مذاکرات صحنه های متنوعی دیدیم؛ گاهی زیبا و خوشایند، گاه تلخ و دردآور.صحنه ای تماما مردانه که یادآور نبردهای شاهنامه بود و سهم نماینده های زن در آن تنها تجمع در یکی از ردیف های میانی مجلس و مشاهده نزاع ها و گفت وگوهای مردان این نمایش.»

این بخشی از یادداشت سایت اطلاع رسانی محلی شاهرود نیوز است که در انتقاد از فعال نبودن زنان مجلس در جریان دادن رای اعتماد به کابینه دولت یازدهم منتشر کرده است. در ادامه این یادداشت آمده:« اگرچه دو سال پیش «چشم امید» خیلی از رأی دهندگان شان به آن ها بود وبا همین امید آن ها را راهی «خانه ملت» کردند اما امروز این گونه به نظر می آید که سبب حضور خود را در این خانه اجاره ای که دفاع از حقوق ملت است، فراموش کرده اند و سعی دارند امور سیاسی و حساسی چون به چالش کشیدن و سنجش وزرا را به مردان هم‌تراز خود بسپارند. شاید یکی از دلایل این امر، فضای مردانه و جمعیت «نه» نفره و به واقع اندک این زنان در مجلس باشد و یا این که آن ها هم به حضور فعال زنان در عرصه اجتماعی اعتقادی ندارند و تنها برای رفع تکلیف و انجام اموری غیر از این بر کرسی های مجلس تکیه زده اند.

هرچند برخی از این زنان چون فاطمه آلیا، فاطمه رهبر و زهره طیب زاده نوری و...چهره های شناخته شده ای هستند اما طی چند روز اخیر هیچ یک در مقام موافق یا مخالف سخنرانی نکرده و موضع خود را نسبت به دولت یازدهم اعلام نکرده اند. آنچه از این رفتار بر می آید، بی تفاوتی نسبت به سرنوشت مردم و به‌ویژه زنانی است که آن ها را امین و حافظ منافع خود دانسته اند. این در حالی است که آن ها نیمی از ملت، یعنی «زنان» را نمایندگی می کنند و وظیفه ای به مراتب سنگین تر از نمایندگان مرد که در اکثریت اند را  به دوش می کشند. از آن ها انتظار می رفت دست‌کم نسبت به شرایط و برنامه های وزرای پیشنهادی در چند وزارت‌خانه مانند آموزش و پرورش، فرهنگ و ارشاد، کار و رفاه اجتماعی و علوم که زنان نیمی از نیروهای فعال در آن ها را تشکیل می دهند؛ و یا وزرات‌خانه هایی که نقش موثری در زندگی زنان دارند مانند کشاورزی و دارایی و... حساس باشند. آن ها حتی نسبت به کلیات کابینه و برنامه های دولت در عرصه عمومی و زنان و وعده های رییس جمهور برای ایجاد«وزارت زنان» هم واکنش و نظری نداشته اند.

نداشتن تمایل برای تعامل و یا تقابل با این مردان باتجربه نشانه خوبی برای همکاری های آتی مجلس و دولت و به طور خاص در حوزه زنان نیست. بی علاقگی نمایندگان زن نسبت به برنامه های دولت در حوزه زنان در شرایطی که بخشی از افکار عمومی نسبت به معرفی نشدن  «وزیر زن» در کابینه نگران و ناراضی است، بیان‌گر روحیه منفل و بی تحرک زنان مجلس است.
گویا کسی باید به آن ها یادآوری کند فضای مردانه مجلس و دولت نافی حقوق و سهم برابر شما با آن ها نیست.آن ها باید به عنوان نمایندگان زنان در خانه ملت روحیه انفعال و بی تحرکی  را ترک کنند و در روزهایی که امید به خانه های مردم بازگشته است،«صدای ملت» را بشنوند و پیشگام دیگر زنان برای بهبود و تغییر اوضاع گام بردارند. صدای زنان شنوند و راه را برای حضور فعال و گسترده زنان در عرصه های مدیریتی و خدماتی هموار سازند. نه آن که راه «سکوت» و «سکون» پیش گیرند. نتیجه این رفتارها نه تنها به تثبیت جایگاه  آن ها در حلقه نخبگان سیاسی کشور کمک  نمی کند بلکه عرصه استقلال عمل آن ها را تنگ تر و حلقه زنانه مجلس را کوچک‌تر و بی اثرتر می سازد.