نامه هایی به چارلی رز (2): صدای مخالفان ظریف را هم بشنو

چارلی رز، مجری مشهور شبکه تلویزیونی پی‌بی‌اس‌نیوز، چهارشنبه 9 اردیبهشت میزبان محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه ایران بود. در این گفت و گو، محمد جواد ظریف در پاسخ به سوالی درباره وضعیت جیسون رضائیان، خبرنگار واشنگتن پست که در ایران در زندان به سر می برد، گفت در ایران کسی به خاطر عقایدش زندان نمی‌رود. مسیح علی نژاد، روزنامه نگار مستقل در گفت و گو با ماهرخ غلامحسین پور، درباره ادعای محمدجواد ظریف توضیح داده است. این گفت و گو به انگلیسی ترجمه و در اختیار چارلی رز قرار خواهد گرفت.

حرفی که آقای ظریف در مورد روزنامه نگاران و سایر زندانیان عقیدتی اظهار داشته، اولین بار نیست ولی از آن جایی که این بار در مورد کسانی که تریبون و روزنامه دارند، بیان شده، هم بازتاب گسترده ای داشته است.

نخستین باری که من از دروغ آقای ظریف زخمی شدم، مربوط به زمانی است که از سوی خانواده های محکوم به اعدام پیام های مکرر دریافت می کردم و می دیدم که آنها خطاب به من می نویسند که چرا سکوت کرده ایم. چرا آقای ظریف مرتبا می گوید که ما در ایران اعدام سیاسی یا زندانی سیاسی نداریم، پیش از آن نیز آقای ظریف چنین افرادی را نواخته و زخمی کرده بود اما روزنامه نگاران بسیاری در قبال این اظهار نظرها سکوت کرده بودند، چون از خودشان نامی به میان نیامده بود.

من تصور نمی کنم آقای ظریف با این اظهارات یک اشتباه سهوی مرتکب شده و بعد از آن در صفحه فیس بوکش چون با واکنش عمومی برخورد کرده، این اشتباهش را پس گرفته باشد، بلکه به نوعی ممکن است آقای ظریف به عنوان یک دیپلماتی که در پی حل و فصل مسائل هسته ای است مسئولیت داشته باشد که این بی عدالتی ها در حوزه حقوق بشر در ایران را انکار کند. یعنی تصور می کند برای حل بحران هسته ای مسئولیتی دارد تا وجود نقض حقوق بشر را انکار کند. یا اینکه این اظهارات می تواند باور شخصی اوباشد و به همین دلیل هم هر بار وجود زندانیان سیاسی و نقض حقوق بشر در ایران را انکار می کند. در هر صورت به اعتقاد من دروغ زشتی است و همه باید دربرابرش واکنش نشان دهند

وقتی نخستین بار با این اظهارات تقابل گسترده ای انجام نشد، آقای ظریف تصور کرد این قبیل اظهارات هزینه اندکی خواهد داشت و به همین دلیل هم بار دوم مجموعه بزرگتری از مشکلات درونی ایران را انکار کرد. من به عنوان یک روزنامه نگار وقتی سخنان آقای ظریف را شنیدم نمی توانم انکار کنم که به کلی ناتوان شدم از این که بتوانم با کلمات به او پاسخ بدهم.

نخستین بار هم من درگیردروغگویی او در این باب که در ایران هیچ اعدامی سیاسی نداریم بودم، شخصا باخانواده بیش از بیست نفر که به دلایل سیاسی و عقیدتی اعدام شده بودند، گفت و گو کرده بودم.

برای همین وقتی دیدم بار دوم مجموعه گسترده تری را انکار می کند، گریه ام گرفت. به یاد تک به تک پرونده کشته شدگانی افتادم که ساعت ها ذهنم را به خودش مشغول کرده بود، افراد حقیقی و واقعی که آقای ظریف آنها را به راحتی انکار می کرد و نادیده می گرفت، اما در این باب تا نوبت به روزنامه نگاران می رسد، صدای اعتراض به این انکار بلند می شود.

برای همین می گویم پشت خنده های آقای ظریف کوهی از گریه ها و زخم های خانواده های بسیاری هست که مثل روزنامه نگاران اسم و نشانی ندارند که دیده بشوند ولی من آن گریه ها را در خلوتم بارها شنیده ام. خانواده زندانیانی که صدای تضرعشان به روزنامه نگاران بین المللی که هیچ، به روزنامه نگاران ایرانی فعال در این حوزه هم نمی رسد.

من یکی از قربانیان این عرصه ام که به خاطر بیان عقیده ام پنج سال است که نتوانسته ام خانواده ام را ببینم. صدا و سیمای کشورم می روند سراغ خانواده ام تا آنها را وادار کند که علیه من شهادت بدهند، خانواده من و خانواده بسیاری از روزنامه نگارانی که ایران را ترک کرده اند در ایران گروگانند و حتی نمی توانند برای دیدار با فرزندانشان به بیرون از ایران سفر کنند و هر روزشان با ترس و اضطراب و استرس و فشار می گذرد.

وقتی شاهدم آقای ظریف خیلی شیک و مرتب جلوی چارلی رز نشسته و با لبخند دروغ می گوید و چارلی رز هم نمی تواند او را به چالش بکشاند، احساس ناتوانی می کنم. چارلی رز، زخم و درد من ایرانی را ندارد، او خبرنگاری است که با زخم دوری و دلتنگی و ضجه ها و گریه های خانواده های اعدام شدگان و کشته شدگان از نزدیک مواجه نبوده و فقط به عنوان یک روزنامه نگاری که از دور شاهد ماجراست، به این حرف ها گوش می کند.

من با خانواده 57 نفر از کسانی که در راهپیمایی های مسالمت آمیز سال 1388 کشته شده بودند مصاحبه کرده ام، با بیش از دهها نفر که به دلیل عقیده سیاسی شان اعدام شده اند گفت و گو کرده ام، با خانواده های بهایی مصاحبه کرده ام که به دلیل عقیده سیاسی شان در ایران حق تحصیل ندارند، پرونده بیش از 108 نفر روزنامه نگاری که پس از انتخابات در ایران کشته شده اند را ثبت و مستند کرده ام، الان هم در «آزادی های یواشکی زنان » با نزدیک به یک میلیون نفر عضو این صفحه در ارتباطم، با زنانی که حتی یک خبر در مورد مصائب شان در داخل ایران نوشته نمی شود.

در ایران ابراز عقاید سیاسی منتقد یا مخالف حکومت اصلا اجازه طرح شدن پیدا نمی کند و آنهایی هم که این عقاید را طرح کرده اند یا اعدام شده اند، یا زندانی اند یا تبعید شده از کشورشان اخراج شده اند و یا مانند ژیلا بنی یعقوب از ادامه کارشان محروم شده اند.

آقای ظریف بزرگترین دروغ زندگی اش را دربرابر چارلی رز گفت و الان هم چارلی رز در این باره مسئول است، چون یک دروغ بزرگ را در حد کلان با استفاده از تریبونش پخش کرده است. اگر چارلی رز پاسخ کسانی که زخمی این دروغ بزرگ شده اند را نشنوند، به نظرم از وظیفه خبرنگاری اش عدول کرده و ظلم مضاعفی می شود به همه کسانی که در داخل ایران حقوقشان به طور مداوم نقض می شود.