یادنامه حسین قندی ؛ فراموش کرده ای که فراموش نمی شود

پناه فرهاد بهمن، روزنامه نگار  و از شاگردان حسین قندی

از لحظه انتشار خبر درگذشتش کم نگفته‌اند از متانت او و در عین حال صراحت و سرسختی‌اش، از نبوغش در گزینش و چینش واژه‌ها، از خوش‌پوشی و کاریزمایی که در میان مطبوعاتی‌ها کم‌نظیر بود.

حسین قندی جزو سردمداران نگاهی بود که خیلی‌ها را خوش نمی‌آمد. همان نگاهی که شعارش این بوده که «روزنامه‌نگار مرده‌شور است». استاد خبرنویسی‌ام بود و مصرانه ما را از نزدیک شدن به خط‌کشی‌های سیاسی بر حذر می‌داشت. او ابایی نداشت که از سویی دبیری تحریریه روزنامه جامعه را در کارنامه داشته باشد و از سوی دیگر جزو سردبیران جام‌جم باشد. او در یک بازه زمانی کوتاه ابتدا در کیهان و سپس در ابرار که در آن زمان دو سوی کاملا مخالف بردار سیاست بوده‌اند، قلم زده و سر کلاسش با افتخار تعریف می‌کرد که چگونه در سرمقاله این دو روزنامه، نوبتی دیدگاه طرف مقابل را به چالش می‌کشیده. او می‌گفت روزنامه‌نگار حرفه‌ای کسی است که بتواند فرای مرزبندی‌های سیاسی کاری منطبق با اصول و قواعد روزنامه‌نگاری انجام دهد و از حرفه‌اش درآمد داشته باشد. حتی سرسخت‌ترین منتقدانش هم پای توانمندی‌های روزنامه‌نگاری که میان بیاید به احترام او تمام‌قد می‌ایستند.

مثل انگشتان دست برای یک نوازنده، مثل حنجره برای یک خواننده و مثل دو پا برای یک دونده، حافظه، سرمایه یک روزنامه‌نگار است.

از همان روزی که مغزش شروع کرد به فراموش‌ کردن، چند سالی بود که حسین قندی در مقابل خودش آرام‌آرام درگذشته بود، پیش از امروز که از ما درگذرد.

غرور و افتخارش را در نقل خاطرات و افتخاراتش باید از نزدیک دیده باشی تا ته تلخی سرنوشتش را بهتر بفهمی.

در زندگی حرفه‌ای به تیترهایش معروف بود. هنوز تیترهای بیست سال پیش او در کلاسهای روزنامه‌نگاری تدریس می‌شود. اما در زندگی واقعی نشان داد که یک گزارش حرفه‌ای فقط به تیتر و شروعش نیست و تا آخرین جمله‌اش می‌تواند پر از غافلگیری باشد.

گزارش زندگی او پایانی تلخ و بهت‌انگیز داشت: مردی که بزرگترین سرمایه و افتخارش خاطراتش بود، به آلزایمر مبتلا شد و نهایتا با سکته مغزی به کما رفت و درگذشت. بعضی از گزارش ها تیتر ندارد، خودش هم بود مطمئن نیستم که برای این یکی تیتر در خوری می‌داشت!

او پیش از رفتنش ما را فراموش کرده بود، اما خودش به این راحتی‌ها فراموش‌شدنی نیست.....